De zin en onzin van vergoed worden
“Zonder vergoedingen is een succesvolle praktijk kansloos!”
Hoe vaak ik wel niet hoor dat paardencoaches er van overtuigd zijn dat ze alleen met vergoedingen een succesvolle praktijk op kunnen bouwen?! Vooral de SKJ registratie is een hot item. Ik ben het daar zo ontzettend mee oneens en ik leg je met liefde uit waarom!
Begrijp me niet verkeerd, dit is geen klaagzang over mijn werk binnen de jeugdzorg. Ik vind het fantastisch en geniet er van. Ik gun ieder kind dat vastloopt de mogelijkheid om een traject met paarden te kunnen volgen dat aan kwaliteitseisen voldoet. Dit betoog is echt bedoeld om de overtuiging dat ‘vergoed worden’ financieel gunstig voor je praktijk is, want dat is het niet.
Om in Nederland in aanmerking te komen voor vergoedingen, moet je aan heel veel kwaliteitseisen voldoen. Dat is op zich niet vreemd. De instanties die over de vergoedingen gaan, hebben inhoudelijk geen idee van het effect van de therapie. Zij hanteren kwaliteitseisen die om het kaft van het koren te kunnen scheiden. Om te voldoen aan die kwaliteitseisen, moet je als aanbieder – zoals dat heet – kosten maken. Ik zal je een inkijkje geven in de kosten van mijn eigen praktijk als aanbieder binnen de jeugdzorg.
Het aanbestedingsproces om ingekocht te worden en de tijd en kosten die dat gekost heeft, laat ik voor het gemak even buiten beschouwing.
Ik ben SKJ geregistreerd, ik betaal jaarlijkse €85,- om ingeschreven te kunnen blijven. Iedere 5 jaar moet ik mij her-registreren. Dat is een zeer gebruiksonvriendelijk proces, dat daardoor ontzettend veel tijd kost. Van alles wordt de hele tijd afgekeurd omdat het niet exact op de juiste manier is aangeleverd. Deze uren zijn niet te declareren en zijn dus in ‘eigen tijd’.
Eens per 6 weken heb ik een intervisiebijeenkomst zodat ik mijn verplichte reflectie kan aantonen. De intervisie kost mij 2,5 uur zonder reistijd.
Ik moet iedere 5 jaar zo’n 60 uur aan geaccrediteerde jeugdzorgbijscholing doen, die over het algemeen nauwelijks relevant is voor mijn werk. De opleidingskosten zijn uiteraard voor mijn eigen rekening en ook deze tijdsinvestering is niet te declareren.
Ik werk verplicht met een extra beveiligd ECD. De kosten hiervoor zijn gemiddeld zo’n €300,- per kwartaal. Om te kunnen communiceren met de gemeente, moet er gebruik gemaakt worden van beveiligd berichtenverkeer (Vecozo). Deze kost zo’n €15,- per maand.
Ik ben verplicht om extra beveiligd mailverkeer te hanteren. Kosten: €10,- per maand.
Zowel het ECD als het beveiligd mailen moesten ingericht worden, waarvoor ik eenmalige installatiekosten heb betaald.
In de jeugdzorg werk je, omdat je daarin wilt werken!
Het is in de meeste gemeenten in Nederland verplicht om onder een regiebehandelaar te werken binnen de jeugdzorg. Er is een tekort aan regiebehandelaren, dus er eentje vinden die én bij je past en zich aan je praktijk wil verbinden, is een uitdaging. Ik heb ontzettend veel geluk met mijn regiebehandelaar, zij kost mij gemiddeld zo’n €300,- per maand.
Verder heb ik natuurlijk nog mijn verzekering en mijn klachtenregeling. Beiden zijn verplicht wanneer je vergoed werkt, maar ik kan me voorstellen dat je die sowieso geregeld wilt hebben.
Mijn verzekering (ik moet voor een bepaald – hoog – bedrag verzekerd zijn) kost mij zo’n €50,- per maand en de klachtenregeling gemiddeld €5,- per maand.
Mijn jeugdzorg aanbod wordt tegen een redelijk tarief vanuit de jeugdwet vergoed. Maar… bij particuliere klanten verhoog ik mijn tarief op het moment dat ik ‘beter’ in mijn werk wordt. Bij de vergoedingen, staan de tarieven ‘vast’.
Wanneer je PGB overweegt, onderzoek dan goed welke kosten je dan dient te maken, want het PGB tarief is laag. Dat geeft niet als jouw aanbod onder begeleiding of dagbesteding valt. Daar is PGB voor bedoeld. Maar als je voor ogen hebt therapeutisch te gaan behandelen, is dit tarief ronduit ontoereikend. Je doet jezelf en de waarde van je werk daar mee te kort.
Bij de opstart van mijn bedrijf ruim 10 jaar gelden, werd mijn aanbod voor volwassenen voor een deel vergoed door zorgverzekeraars. Hier ben ik relatief snel mee gestopt. Ik moest veel uren besteden aan het ‘voldoen’ om vergoed te kunnen worden, wat er vergoed werd was maar beperkt en op enig moment werd de vergoeding waar mijn cliënt echt recht op had, afgewezen. We hebben veel frustrerend contact gehad met de zorgverzekeraar om de vergoeding alsnog uitbetaald te krijgen. Voor mij was dat de druppel om er mee te stoppen. Ik wilde niet vooraf mijn cliënten voor ogen houden dat er vergoed werd, om uiteindelijk in geharrewar met een zorgverzekeraar te belanden.
